The big city

Wellington is groter dan alle steden die we op het zuidereiland hebben gezien bij elkaar! Dat was het eerste dat ons opviel toen we er gistermiddag om 17.45u aankwamen met de Interislander, een enorme veerboot die hier dagelijks tussen het noorder- en het zuidereiland heen en weer vaart. Een tocht van ruim drieëneenhalf uur, die na vertrek uit de haven begint met een mooi uitzicht over de groene kusten van het zuidereiland en daarna vooral heel veel harde wind op open zee te bieden heeft.
Na ongeveer 3 uur komt de kust van het noordereiland in zicht en wat ons meteen opviel, was dat het er zoveel bewoonder uitziet dan wat we tot nog toe gewend waren. Hoe dichter bij Wellington we komen, hoe meer de stad zich uit lijkt te strekken over de heuvels voor ons. Overal waar we kijken, staan huizen, grote loodsachtige fabriekshallen, betonnen hoogbouwblokken... En overal rijden auto's, heel veel auto's. Ik ben heel blij dat mijn oom Jan ons zo meteen komt ophalen want ik durf me nu nog niet in dit drukke stadsverkeer te wagen.

Met lichte heimwee denken we terug aan onze fantastische afgelopen weken in de rust van het zuidereiland. Die is met de aankomst in Wellington definitief voorbij, maar eigenlijk kondigde de drukte zich eerder op de dag al een beetje aan in de straten van Picton, waar we gistermiddag om 13.30u op de boot gestapt zijn. De ochtend brachten we nog door in de prachtige Kiwirail trein, die ons in krap tweeëneenhalf uur van Kaikoura naar Picton bracht. Een schitterende reis, die gedeeltelijk langs het strand liep met uitzicht op zee en gedeeltelijk langs de glooiende heuvels en wijnvelden van de streek Marlborough, waardoor we ons even in zuidelijk Frankrijk waanden. Dat kwam mede door het zonnige weer want het was opnieuw een lekker warme dag. Dit keer brachten we daardoor een deel van de treinrit door in de achterste, open wagon, waar Aaldert foto's van het landschap geprobeerd heeft te maken.
Rond 12.20u kwam de trein aan in Picton, een vrolijke havenplaats met een levendige hoofdstraat, waar we als lunch een heerlijk kopje vissoep hebben gegeten, voordat we op de Interislander stapten. Deze boot had alle soorten amusement aan boord om weken op zee te kunnen vertoeven, maar wij hebben toch het grootste deel van de tijd op het bovenste dek gezeten totdat de wind ons te koud werd.

Gelukkig hadden we oom Jan al snel gevonden en duurde het ophalen van onze bagage niet al te lang. Daarna ging het in gezwinde spoed naar Lower Hutt, de woonplaats van Jan en zijn vrouw, tante Denise, op circa 20 minuten rijden van Wellington. We werden er allerhartelijkst ontvangen en het was heel leuk om Denise te ontmoeten; voor Aaldert was dit voor het eerst en voor Maaike voor het eerst weer na ruim 20 jaar. Gisteravond hebben we gegeten in de Workmen's Club, een soort sociëteit waar Jan lid van is en waar iedereen die bij de vakbond is aangesloten met elkaar kan eten, drinken, kaarten, gokken en waar live muziek wordt gemaakt. We hadden er een ontzettend gezellige avond.

Vanochtend was het om 8.00u vroeg dag en hebben we uitgebreid ontbeten en onze gastheer en - vrouw bijgepraat over wat we op het zuidereiland allemaal voor moois hadden gezien. Dat leverde weer stof op voor nieuwe gesprekken, dus uiteindelijk vertrokken we pas rond 11.30u naar Wellington. Gelukkig was het weer toen wel zonniger en warmer dan eerder in de morgen. Maar doordat het in deze hoek van Nieuw Zeeland altijd stevig waait, voelt het niet snikheet aan.
We begonnen onze ontdekkingstocht door Wellington samen met oom Jan met een bezoek aan het Te Papa Museum, het museum dat vertelt over de wording van Nieuw Zeeland in de breedste zin van het woord. Historie, biologie, geologie, sociologie, volkscultuur; dit alles komt aan bod in vaste en tijdelijke exposities. Het is dan ook een gigantisch gebouw, met maar liefst 6 etages! Veel te veel dus om het allemaal te zien, dus we hebben een keuze gemaakt en zijn er twee uurtjes geweest. Precies genoeg om een goede indruk te krijgen. Daarna hebben we geluncht en hebben we nog even het winkelhart van deze drukke stad doorkruist, voordat we met de auto verder reden naar de Mount Victoria Lookout. Vanaf dit hoge uitkijkpunt heb je een overweldigend 360 graden uitzicht over Wellington en zagen we vooral wat we allemaal nog niet hadden gezien. En waarvoor we in de toekomst wellicht nog eens terug zullen gaan komen ;-) Maar mooi was het wel.

Vanavond hebben we voor Jan en Denise lekker Italiaans gekookt en inmiddels is het bijna tijd om lekker naar bed te gaan. Morgen gaat ons Wellington-avontuur namelijk zijn tweede dag in, voordat we a.s zondag de stad weer even ontvluchten voor een nacht op Kapiti Eiland. Dit voormalige Maori bolwerk is inmiddels al jaren een eiland dat gebruikt wordt als vogelkijkeiland. Het schijnt een van de weinige plaatsen te zijn waar je nog levende kiwi's in het wild kan zien. Wel alleen 's nachts dus we blijven er een nachtje logeren en nemen onze wakkerste blik mee. Over een paar dagen berichten we jullie dan of we wat kiwi's hebben kunnen zien.

Liefs voor nu van Maaike en Aaldert