Van kust naar kust

En daar zijn we weer! Vanuit Kaikoura dit keer, waar we na een luxe treinrit ( compleet met bar en stewardessen aan boord) vanochtend om 10 uur aankwamen. Nu we zijn ingecheckt in ons backpackershotel en hebben we eindelijk ook weer wifi, na een paar dagen zonder te hebben doorgebracht. Hoogste tijd dus om opnieuw verslag uit te brengen van onze recente belevenissen.

Afgelopen donderdag zijn we na ons vertrek uit HariHari doorgereden naar het schattige plaatsje Hokitika aan de westkust van het Zuidereiland. Van alle steden waar we tot nog toe geweest zijn één van de meest sfeervolle. Alhoewel niet al te groot, heeft Hokitika de toerist meer dan genoeg te bieden voor een paar uurtjes vermaak. Wij waren er op een heerlijk zonnige dag en hebben er over het strand gewandeld. Een schitterend zwart zandstrand met mooie, rollende golven, om precies te zijn, met wonderbaarlijk weinig badgasten. Was dit Zandvoort geweest dan waren we vast gestruikeld over de zonnende toeristen maar hier lagen er slechts vier. Wellicht heeft dat te maken met de aan de westkust zoveel voorkomende zandvliegen (alhoewel wij daar geen last van hadden dit keer) of met de temperatuur van de Tasmanzee (echt te koud en te woest om in te zwemmen jammer genoeg!), maar hoe dan ook: de Nieuw Zeelanders hebben duidelijk geen strandcultuur.
Maar ook buiten het strand om heeft Hokitika genoeg vermaak te bieden. Je kunt er prettig koffie drinken ( gedaan natuurlijk!), er is een regionaal museum ( weer over goudzoekers dus niet bezocht!), een bioscoop ( nee, ook niet bezocht!), er zijn aardige winkeltjes ( vooral gespecialiseerd in jade producten, de locale steensoort) en de gebouwen die er staan zijn voor Nieuw Zeelandse begrippen architectonisch interessant. Kortom: een leuke plek om zo'n twee uurtjes door te brengen.
Toen zijn we doorgereden naar wat we dachten dat een grot zou zijn waar we gloeiwormen ( een soort lichtgevende muggenlarven) zouden kunnen zien, maar daar bleek niets te gloeien op dat uur van de middag. Dan maar door naar Greymouth, de grootste stad aan de westkust. Een teleurstelling helaas, want zo sfeervol als Hokitika was, zo saai en leeg vonden we Greymouth.
Veel lelijke, blokkige betonnen huizen, veel gesloten winkels, geen interessante bezienswaardigheden en tot overmaat van ramp kregen we een boete ( €24,-) voor verkeerd parkeren. Ja, wisten wij veel dat je een auto niet met zijn neus tegen de rijrichting in (dus aan de andere kant van de straat) mag parkeren hier! Dat staat nergens vermeld! De boete konden we uiteindelijk ook pas de volgende ochtend betalen want het disctrictskantoor waar we dat moesten doen, bleek al gesloten te zijn toen we er aankwamen.
Gelukkig maakte onze volgende stop op de route, op vrijdagochtend, veel goed. We hadden voor 2 nachtjes op een half uur rijden van Greymouth een huisje aan de kust gehuurd, een zogenaamde "bach on the beach". Dat bleek een, voor onze begrippen, luxe vakantiehuis te zijn, compleet met open haard, goed uitgeruste keuken, spelletjeskast, wasmachine, buitenterras, tuin, garage, een bad waar zeker 4 personen in konden en het prachtigste uitzicht dat we ons maar wensen konden. Aan drie kanten hadden we er uitzicht op de zee, de woeste rotsen en de meeuwen die af en aan vlogen. Erg mooi!
Jammer genoeg was het weer niet al te best. Zeker vrijdag heeft het aan een stuk door de hele dag gestormd en geplensd van de regen en ook zaterdag motregende het en was het mistig. Maar in het huisje was genoeg te beleven om ons goed mee te vermaken.

Zaterdagmiddag hebben we nog een bezoek gebracht aan het plaatsje Punakaiki, oftewel Pannekoekie, zoals wij het hebben genoemd, vanwege de daar aanwezige toeristische trekpleister, de zogenaamde Pancake Rocks ( rotsen die de vorm hebben van op elkaar gestapelde pannenkoeken) Ondanks de regen stikte het er natuurlijk van de (zeer irritante) Aziatische toeristen en de (iets minder irritante) Duitse toeristen maar daar waren we wel op voorbereid. Toch vielen de Pancake Rocks mij een beetje tegen. Op zich waren de grillige rotsen wel mooi om te zien maar bij vloed stormde het te weinig om het water echt hoog te laten opspatten en door de rotsen te laten spuiten. En dat is nu juist waar die Pancake Rocks zo beroemd om zijn... Eerlijk gezegd vond ik de rotsen voor het huisje veel mooier en indrukwekkender ( en natuurlijk ook veel rustiger) Het echte hoogtepunt van ons zaterdagmiddaguitje kwam voor mij dan ook pas na het bekijken van de Pancake Rocks: lekker pannenkoeken eten in het plaatselijke cafe, met warme choco, ter afwisseling van de cappuccino. :-)

Zondagochtend was het helaas alweer tijd om afscheid te nemen van onze "bach on the beach" en terug te rijden naar Christchurch, waar we ook afscheid moesten nemen van de inmiddels door ons zeer geliefde Minion. :-( Maar eerst hadden we nog een flinke laatste autorit met ons busje voor de boeg over de Arthur's Pass. Een pittige rit door de bergen met wegen die af en toe maar liefst 20% steigen. Gelukkig heb ik in de afgelopen drie weken genoeg met lastige wegen en steigen en dalen kunnen oefenen om dit aan te durven. En achteraf viel die weg enorm mee en bleek dat ik in de afgelopen weken al vaker voor hetere vuren gestaan had qua stuurwerk. Bovendien waren de landschappen wederom wondermooi dus al die uren in de auto waren eigenlijk heel plezierig.
Om 16.00u precies waren we terug in Christchurch, waar we eerst hebben ingecheckt bij ons hotel en daar de bagage hebben afgeleverd, voordat we de auto via de wasstraat terugbrachten naar de autoverhuur. Met pijn in ons hart hebben we onze Minion daar achtergelaten.... En al helemaal omdat we daarna nog zo ontzettend lang op de bus naar het centrum moesten wachten. Want ja, het blijft natuurlijk zondag en dan rijdt er maar één bus en dus ook maar één keer in het uur (en de vorige bus hadden we natuurlijk net gemist!)

De buschauffeur was vriendelijk maar ook nogal verstrooid (het was zijn laatste werkdag) en dus vergat hij te stoppen op de halte waar we hem gevraagd hadden ons af te zetten. Daardoor konden we niet direct gaan eten maar hebben we ervoor gekozen om eerst even het centrum van Christchurch te bezoeken, nu we daar toch in de buurt waren. Daar werden we helemaal niet blij van want van de schade die een aantal jaar geleden door een fikse aardbeving werd toegebracht is nog heel veel te zien. De Cathedral Square (waar ooit vier 19e eeuwse gebouwen stonden) lag er niet alleen verlaten bij maar ook gehavend. De ooit zo mooie cathedraal ligt nog steeds half in puin en van de andere drie gebouwen staat helemaal niets meer overeind. Maar ook in de straten om het plein heen was alles verlaten en dichtgespijkerd of met bouwhekken - en steigers omgeven. Het leek wel een spookstad... De stad heeft nog zeker 10 jaar nodig om zich van die beving in 2011 te herstellen, dus misschien moeten we hier later nog maar eens terugkomen om te kijken hoe levendig het hier echt kan zijn. Nu was het daar te regenachtig en te laat voor. We zijn dus snel naar Speights Ale House (zo'n typische Engels aandoende pub) gegaan om daar te eten. Dat was gelukkig heerlijk! Rond 22.00u waren we wel weer terug bij ons hotel want vanochtend moesten we al om 07.00u met de trein mee naar Kaikoura. In dit stadje aan de oostkust wachten ons morgen en overmorgen maar liefst twee nieuwe avonturen: walvissen zien op zee en zwemmen met dolfijnen. Vanmiddag hebben we nog even vrij dus gaan we een wandeling maken langs de kust hier.

Wordt vervolgd dus.... Veel liefs van Maaike en Aaldert